ျမင္သမွ်က အျဖဴေရာင္
----------------------------
စိတ္ကလြတ္ထြက္သြားတာလား ။ အခန္းလြတ္ထဲလား ။
တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈထဲလား။
သြားၾကလာၾက ေငးၾကေမာၾက ။ သူဟာဘယ္တစ္ေယာက္လဲ ။
သူဟာဘာအေရာင္နဲ႔ သူလဲ ။မိုးရာသီလား ။ ေဆာင္းရာသီလား ။
ဒါမွမဟုတ္ စီးက်လာတာ ။ မ်က္ရည္လား ။ မိုးေရလား ။
ဟင့္အင္း ။ ဟင့္အင္း ။
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုတဲ့စိတ္က ဖ်တ္ခနဲ ။ ပူခနဲ ။
နားထင္ေပၚက်လာတဲ့ေသြးလို။ ေထာက္ထားတဲ့လက္ညိွဳးမွာ ငါမပိုင္တဲ့အေငြ႔ ။
ေကြးလိုက္ ။ ဆန္႔လိုက္ ။ ျဖန္႔လိုက္ ။ ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ျဖန္႔လိုက္ ။ ျဖန္းကနဲ ။
ငါ့စိတ္ကို ပက္လိုက္တာ အရက္ပ်ံနံ႔လား ။ လေရာင္လား ။
မာက်ဴရီမီးေရာင္လား ။ ေနေရာင္လား ။
ဒါမွမဟုတ္။တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕စကားလံုးေတြလား ။
ငါထင္ေနတာ အမွန္တရား လား။ မုသားလား။ငါ့ေဘးက လူက လူနာကုတင္ေပၚမွာလဲလို႔ ။
ငါ့ကိုေျပာနဲ႔စကားက ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထက္ မပိုခဲ့ဘူးလို႔ ။
ငါကိုၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကအျဖဴေရာင္လို႔ ငါ သူ႔နဲ႔ သူ႔ေဘးက လူေတြကိုေျပာလို႔ ။
တစ္ေနရာရာကုိ အေငြ႔လို ။ မိုးေရစက္ေတြလို ။
ေဖြးခနဲျပဳတ္က်သြားခ်င္တဲ့စိတ္က ငါ့ကို ျဖတ္ရိုက္ခ်သြား ။
သူက သစ္ပင္တစ္ပင္လို။ သူနဲ႔သူ႔ေဘးက လူေတြက ေကာ္ဖီေရာင္ေတြလို ။
ျဖတ္သြားသမွ်ကအေႏွးျပကြက္လို ။
ရုပ္ရွင္ထဲက 3D ပံုရိပ္ေတြလို ။ ငါ့ကို ငါ နံရံတစ္ခ်ပ္လို ။
ေငးလို႔ . . . ငါ့ကိုငါ ဘာအေရာင္လဲ ျပန္မေတြးျဖစ္တဲ့အခါ ။
အရာရာက ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ သက္ျပင္းမ်ိဳးနဲ႔ ။ေငးတယ္ေတြးတယ္။
ရင္ဘတ္မွာ အထပ္လိုက္က်လာတဲ့ ေနာင္တလိုစကားမ်ိဳး။
အေနာက္အရပ္အေရာက္မွာ ျမင္ရတဲ့ေနက အခါးေရာင္။
သူ႔ဘ၀လို ဘယ္ပန္းကမွမလွဘူးဆိုတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳး။
လက္သည္းခြံေတြက အစ ေအးလာတယ္။
ခုတင္ေဘး စားပြဲေပၚက အိပ္မက္ကို တစ္လွမ္းခ်င္း ေငးေနဖို႔ကလြဲရင္။
ဖင္စီခံနားထိ ေရာက္သြားတဲ့ မနက္ျဖန္တစ္ခုလို။ ၅ ၀ပ္မီးလံုးနဲ႔ အိပ္ဖို႔ထက္ မ်က္လံုးေတြ
ဖြင့္ထားဖို႔လိုေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ ။ အဲဒီေနာက္ အေပ်ာ္အပါးဆိုတဲ့စိတ္ကို သူ႔နားသြန္ခ်လိုက္။
လူက အျဖဴဆို အပူေတြ တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္။
စိတ္သြားတိုင္း စိတ္ပါသြားဖို႔ ပိုအေရးၾကီးလာတယ္။
ထပ္ေရာက္တဲ့ အေခါက္မွာ ငါ့ကိုယ္ ငါ လြင့္ကနဲ ။ ျမင္လိုက္ ။ ျပလိုက္ ။
ခႏၶာက ျပတိုက္တစ္ခုလို သူတို႔ ေျပာစရာ သိပ္မ်ားလာတယ္ ။
စိတ္ထဲ ထိုသြင္းလိုက္တဲ့ ဓားက လူနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳး ။
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက ။ အထူးသျဖင့္ မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာတာကလြဲရင္ အရာရာ။
စိတ္က ဟိုဟိုဒီဒီ ကစဥ့္ကလ်ား . . ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေကာက္သိမ္းလို႔မရေလာက္တဲ့အထိ
အေတြးကခပ္ေ၀းေ၀းကိုသြားျပီ။
ဘယ္လို အိပ္မက္မ်ိဳးထဲကေန ထြက္က်လာပါတယ္ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္က
ကုတင္ေျခရင္းမွာ အလ်ားလိုက္ကပ္ထားတယ္ ။
လွမ္းျမင္ေနရတာက ေရာင္စံုလို႔ထင္ခဲ့တာပဲ ။
အရာရာက ဘာမွမသဲမကြဲပဲနဲ႔ ။ ဒီေန႔လား မနက္ျဖန္မွာလား ။
မ်က္ခြံကို တစ္ခ်က္ခတ္ၾကည့္။ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ဖို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွမဖိတ္ခဲ့ဘူး ။
သူကလည္း ရီေ၀ေ၀နဲ႔႔ပဲေလ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က အေငြ႔လိုလို ။
ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကေန က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ခင္းမထားမိတဲ့ လမ္းေပၚ တအိအိနဲ႔။
သြားလိုက္လာလိုက္။
တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနမိတဲ့ စိတ္ကို တစ္ခုမကေျပာဖု႔ိ တိုက္တြန္းေနမိတာကလြဲရင္။
ထင္ထားသမ်ကအလြဲပဲ။
မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ ထိကပ္ထားလိုက္တဲ့ ညာဘက္လက္မွာ ေသြးခုန္ႏႈန္း ။
သိသိသာသာက်ဆင္းလာ။
ေမြးရာပါ အနာမဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ဘာေဆးမ်ိဳးမွ မတိုးခ်င္ေတာ့ဘူး။
စိတ္ကူးက နံရံကို အေရခြံတစ္ခုလို ခုတ္ထစ္ခြာခ်ျပီး ေရာက္ရာေပါက္ရာထြက္သြားလိုက္ဖို႔။
ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ကို ဇိမ္ခံေသာက္ၾကည့္ဖို႔။
ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီစာေလာက္ကို ျပကၡဒိန္ အစြန္းေပၚဆြဲတင္ၾကည့္လိုက္ဖို႔။
အေတြးက တစ္စျပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္တစ္စ ကုတ္ျခစ္ဆြဲထုတ္ . . .
ေမာင္မိုးခ်ိဳ
