နားထဲ တိုးဝင္လာတဲ့ ေလတိုက္ႏႈန္းက
ေလးေလးပင္ပင္ရွိလြန္းတယ္ တိုးတိုးရွရွ
အထိအရွလည္း မ်ားတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔အသံုးေတာ္ခံမယ့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းက
ျမန္ႏႈန္းျမင့္တယ္ ငါ့လူ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ကြန္နက္ရွင္ေတြလို ၊
ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ေလတိုက္ႏႈန္းေတြလို သူလိုငါလို ျပန္တမ္းေတြလို ၊
ဒီရပ္ကြက္နဲ႔ ဒီျပဇာတ္ ကို လူစကားတစ္လံုး သူစကားတစ္လံုး ၊
သူတစ္ခြန္းငါတစ္ခြန္းနဲ႔ ကားလိပ္စ ကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပါ့ ။
လူက ေခတ္ပ်က္တန္းစား ၊ ေနေရးစားေရးေလာက္ ေခါင္းေနာက္တဲ့ ဘဝ
ဘယ္ေခတ္မွာ ဘယ္လိုဆိုတာ ျပန္ေျပာဖို႔ အေတာ္ခက္မယ္ အျပင္းစား
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လို ၿမိဳခ်မိသမ် ခါးရွရွပဲ ငါ့လူ ။
တိုးေဝွ႕ေက်ာ္ခြသြားတဲ့ အေကာင္းစားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ၿမိဳခ်ပစ္လို႔မရတဲ့
ေလအန္မႈ အစာမေၾကစရာရွိရင္လည္း အံကိုႀကိတ္ျပီး မ်က္ရည္ခ်လိုက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ
ဆိုင္းသံၾကားရင္ေတာ့ ေကြးေနေအာင္သာ က ။ ကေပါ့ ငါ့လူ ကေပါ့ ။
ဆိုင္းသံၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ .. ေ႐ႊ႕ဆိုင္းထားလိုက္သည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ က်ဳပ္တို႔က
ကကို ကရမယ့္ ဘဝ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းနာ နဲ႔ ကိုယ့္မုန္႔ဆီေၾကာ္ပဲ ။ ဘယ္လိုပဲ
အလဲအထပ္ရိုက္ရိုက္ ။ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးပီးသား ဆႏၵဆိုေတာ့ ဘယ္လို ပမာဏမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္
အလိုလို ေခါင္းညိတ္ပီးသားေပါ့ ငါ့လူ ။ ျပီးေတာ့လည္း အရာထင္သည္ပဲျဖစ္ေစ
အရင္ဌာေနဆီပဲျဖစ္ေစ ဆုပ္ေတာ့လည္း စူးၾကရံုပဲ စားေတာ့လည္း ရူးၾကရံုပဲ ဆိုေတာ့
ေထြးျပီးတဲ့ တံေတြး ခဏျပန္ေကာက္သိမ္းတဲ့ လူလိုလူေတြၾကားထဲ
မ်က္စိရွင္ရွင္သာ ထား ငါ့လူ မ်က္စိတစ္ဖက္ကိုမွိတ္ ဘဝဆိုတဲ့
လမ္းမေပၚကိုေလွ်ာက္သြားဖို႔ ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လို ပကာသနမ်ိဳးေတြကို
အိတ္ကပ္ထဲေကာက္ထည့္သြားရမလဲ ။ ေတြးမိတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲ
တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ငါ အတၱနည္းလိုက္ပံုမ်ားဆိုၿပီး ။ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္
ေမြးထားတဲ့ သိကၡာက ေနဖို႔ညစာ ဘယ္လံုေလာက္ပါ့မလဲ ။ တစ္ေန႔
တိုးလိုက္ တစ္ေန႔နီးလိုက္ ။ ေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့ ခႏၶာထဲက ေသြးေတြလို
တျဖည္းျဖည္းေမြးျမဴလာတဲ့ အေရးေပၚစကားလံုးေတြလို မ်က္ခြံေအာက္မွာ
တေငြ႕ေငြ႕ အျဖဴေရာင္သန္းလာတယ္ ။ ေန႔ေရာ ညေရာေပါ့ ကိုယ့္လူရာ ။
သံသရာ ကို လက္ခေမာင္းမခတ္ႏို္င္သေရြ႕ေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္း
ဒီဘက္ကမ္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ေလး ျဖည့္ေတြးေတြးေနရတာေပါ့ ။
လူက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ဘာမွ မေရရာ ။ ေမြးရာပါ အနာတစ္ခုလို
ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံက ညာဘက္လက္ဖံ်ကို မနာလုိျဖစ္လို႔ အျဖဴအမည္းျပဇာတ္မွာ
အလင္းေရာင္အားနည္းမႈက ေသြးရိုးသားရိုးဟုတ္ပါ့မလား ေသြးထြက္လြန္ေနတဲ့ ဆႏၵ
တစ္စံုတရာကေတာ့ ကမာၻကိုေမွာင္ေစခဲ့ၿပီ ငါ့လူ လူလူသူသူရွိရိုးအမွန္ဆိုေတာ့ ရွိႀကီးခိုးပါရဲ႕
ေလသံတိုးတိုးေတြကို တံခါးဖြင့္မေပးလိုက္ပါနဲ႔ ။
အထိအရွလည္း မ်ားတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔အသံုးေတာ္ခံမယ့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းက
ျမန္ႏႈန္းျမင့္တယ္ ငါ့လူ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ကြန္နက္ရွင္ေတြလို ၊
ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ေလတိုက္ႏႈန္းေတြလို သူလိုငါလို ျပန္တမ္းေတြလို ၊
ဒီရပ္ကြက္နဲ႔ ဒီျပဇာတ္ ကို လူစကားတစ္လံုး သူစကားတစ္လံုး ၊
သူတစ္ခြန္းငါတစ္ခြန္းနဲ႔ ကားလိပ္စ ကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပါ့ ။
လူက ေခတ္ပ်က္တန္းစား ၊ ေနေရးစားေရးေလာက္ ေခါင္းေနာက္တဲ့ ဘဝ
ဘယ္ေခတ္မွာ ဘယ္လိုဆိုတာ ျပန္ေျပာဖို႔ အေတာ္ခက္မယ္ အျပင္းစား
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လို ၿမိဳခ်မိသမ် ခါးရွရွပဲ ငါ့လူ ။
တိုးေဝွ႕ေက်ာ္ခြသြားတဲ့ အေကာင္းစားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ၿမိဳခ်ပစ္လို႔မရတဲ့
ေလအန္မႈ အစာမေၾကစရာရွိရင္လည္း အံကိုႀကိတ္ျပီး မ်က္ရည္ခ်လိုက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ
ဆိုင္းသံၾကားရင္ေတာ့ ေကြးေနေအာင္သာ က ။ ကေပါ့ ငါ့လူ ကေပါ့ ။
ဆိုင္းသံၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ .. ေ႐ႊ႕ဆိုင္းထားလိုက္သည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ က်ဳပ္တို႔က
ကကို ကရမယ့္ ဘဝ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းနာ နဲ႔ ကိုယ့္မုန္႔ဆီေၾကာ္ပဲ ။ ဘယ္လိုပဲ
အလဲအထပ္ရိုက္ရိုက္ ။ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးပီးသား ဆႏၵဆိုေတာ့ ဘယ္လို ပမာဏမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္
အလိုလို ေခါင္းညိတ္ပီးသားေပါ့ ငါ့လူ ။ ျပီးေတာ့လည္း အရာထင္သည္ပဲျဖစ္ေစ
အရင္ဌာေနဆီပဲျဖစ္ေစ ဆုပ္ေတာ့လည္း စူးၾကရံုပဲ စားေတာ့လည္း ရူးၾကရံုပဲ ဆိုေတာ့
ေထြးျပီးတဲ့ တံေတြး ခဏျပန္ေကာက္သိမ္းတဲ့ လူလိုလူေတြၾကားထဲ
မ်က္စိရွင္ရွင္သာ ထား ငါ့လူ မ်က္စိတစ္ဖက္ကိုမွိတ္ ဘဝဆိုတဲ့
လမ္းမေပၚကိုေလွ်ာက္သြားဖို႔ ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လို ပကာသနမ်ိဳးေတြကို
အိတ္ကပ္ထဲေကာက္ထည့္သြားရမလဲ ။ ေတြးမိတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲ
တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ငါ အတၱနည္းလိုက္ပံုမ်ားဆိုၿပီး ။ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္
ေမြးထားတဲ့ သိကၡာက ေနဖို႔ညစာ ဘယ္လံုေလာက္ပါ့မလဲ ။ တစ္ေန႔
တိုးလိုက္ တစ္ေန႔နီးလိုက္ ။ ေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့ ခႏၶာထဲက ေသြးေတြလို
တျဖည္းျဖည္းေမြးျမဴလာတဲ့ အေရးေပၚစကားလံုးေတြလို မ်က္ခြံေအာက္မွာ
တေငြ႕ေငြ႕ အျဖဴေရာင္သန္းလာတယ္ ။ ေန႔ေရာ ညေရာေပါ့ ကိုယ့္လူရာ ။
သံသရာ ကို လက္ခေမာင္းမခတ္ႏို္င္သေရြ႕ေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္း
ဒီဘက္ကမ္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ေလး ျဖည့္ေတြးေတြးေနရတာေပါ့ ။
လူက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ဘာမွ မေရရာ ။ ေမြးရာပါ အနာတစ္ခုလို
ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံက ညာဘက္လက္ဖံ်ကို မနာလုိျဖစ္လို႔ အျဖဴအမည္းျပဇာတ္မွာ
အလင္းေရာင္အားနည္းမႈက ေသြးရိုးသားရိုးဟုတ္ပါ့မလား ေသြးထြက္လြန္ေနတဲ့ ဆႏၵ
တစ္စံုတရာကေတာ့ ကမာၻကိုေမွာင္ေစခဲ့ၿပီ ငါ့လူ လူလူသူသူရွိရိုးအမွန္ဆိုေတာ့ ရွိႀကီးခိုးပါရဲ႕
ေလသံတိုးတိုးေတြကို တံခါးဖြင့္မေပးလိုက္ပါနဲ႔ ။
မင္းလုလင္ ၊ ေမာင္မိုးခ်ိဳ
0 အၾကံေပးမွုမ်ား:
Post a Comment